Harrie heeft mij vaak geholpen in de tuin. Ik ging hem dan halen in Veldhoven en ook weer terug brengen.
Hij wilde er eigenlijk niks voor maar ik gaf hem dan soms toch iets, met een kaartje verstopt in een envelop en dan nam hij ’t aan. Zo’n bijzonder manneke.
Hier achter het huis had ik ’n waslijn, nogal laag natuurlijk want anders kon ik er niet bij want groot ben ik niet. Hij liep d’r steeds tegenaan. Totdat hij er een zonneklep aanhing met een wasknijper. En ik, nergens erg in, haalde die er telkens af. Tot ik in de gaten kreeg waar die voor diende. Gelachen dat we hebben, want humor, daar hield ie van!
Als ik op zo’n tuindag kookte was ie zo dankbaar. Hij vond alles lekker.
Hij ging ook regelmatig op bezoek bij mijn zus Anna.
“Wat wil je drinken?” vroeg ons Anna dan.
“n glaasje water, antwoordde hij steevast.
Tante Anna heeft het vaak verteld. “’t is mijne vriend” zo zei ze.
Enne . . . . . hij maakte foto’s waar een ander niet op kwam.
Zo apart. Zo mooi.
Ik ben blij dat ik de laatste week nog bij hem geweest ben in de hospice.