Harrie als broer

Harrie heeft ongeveer 30 jaar moeten leven met een fobie. Het kwam opzetten ergens na zijn 25e, en verdween grotendeels weer na zijn 55e. De oorzaak van het verschijnen is nooit achterhaald, de oorzaak van het verdwijnen wel: eindelijk het juiste pilletje.

De fobie stak de kop op bij drukte, als Harrie zich op onbekend terrein bevond, als hij het gevoel kreeg opgesloten te zijn.

Er waren maar ’n paar mensen bij wie hij in de auto durfde. Die moesten dan ook nog plechtig beloven never-nooit door drukke woonwijken te rijden. En elke route met een stoplicht was taboe.

Drukke gelegenheden kon hij niet binnen. Al die jaren heeft hij buiten zijn stamkroeg (daar kende hij elke centimeter en elke bezoeker) geen openbare gelegenheden kunnen bezoeken. Winkels kwam hij niet in omdat hij zich dan opgesloten voelde. Trouwens, winkelcentra waren sowieso veel te druk voor hem. Daar kon hij niet eens komen. Bij een begrafenis kwam hij niet in de kerk maar sloot daarna aan bij de stoet naar het kerkhof.

Hij heeft in het begin de grenzen van zijn vrijheid moeten zoeken: waar ligt de grens, wanneer slaat de fobie toe.
En vergis je niet in de ellende als de fobie toesloeg: pure, blinde paniek, onbeheersbaar en meedogenloos.

Door de fobie werd de actieradius van zijn leven drastisch beperkt.
Alleen wat binnen loopafstand lag of fietsend over rustige wegen te bereiken was kon deel uitmaken van zijn sociale leven. Zijn vrienden- en kennissenkring, zijn sociale activiteiten, alles werd in de loop der jaren beperkt tot zijn kleine wereld.
Al zijn aandacht en genegenheid kon hij alleen kwijt binnen een kleine kring.

Wij werden bij elk bezoek hartelijk onthaald door iemand bij wie je altijd welkom was, door iemand die altijd belangstelling had voor joúw leven, door iemand die altijd alles voor je zou doen wat binnen zijn mogelijkheden lag.

Wij werden bij elk bezoek hartelijk onthaald door iemand die zijn eigen verhalen en zijn eigen humor graag met ons wilde delen.
Want wij waren belangrijk voor Harrie.
En zoals dat meestal gaat, Harrie werd daardoor vanzelf extra belangrijk voor ons.

Er is veel dat we nu moeten missen.